Partówka świąteczna: :Bo to właśnie ty odmieniłaś mnie..."

 - Naruto, jeszcze raz! Nie możesz pozwolić, by Hattori robiła z tobą, co zechce! – Instruktorka srogo spojrzała się na blond włosego chłopaka. Naruto Uzumaki, bo tak ma na imię. Ja na tomista nazywam się Sakura. Moją pasją są konie. Mam niecałe dwadzieścia lat. Posiadam własnego konia – Sayonarę – klacz po traumatycznym życiu. Uratowałam ją od rzeźnickiego noża. Kupiłam ją trzy lat temu. Jest to piękna, kara klacz z białą gwiazdką i czterema skarpetkami. Kupiłam ją, ponieważ stwierdziłam, że jej piękny charakter i wdzięk zasługują na przyszłość. Wszyscy mi odmawiali tego. Jednak ja się uparłam i teraz nie żałuję. Klaczka ma niecałe sześć i pół roku. Ma wielki potencjał do skoków i ujeżdżenia. Jej ruch jest delikatny i miękki. Tak samo jak jej pysk.

 Hattori, to koń Naruto. Piękny gniady ogier, z podpalanymi nogami i dwiema skarpetkami na przednich nogach. Mój przyjaciel odkupił go z targu koni, kiedy ten miał niecałe osiem miesięcy. Teraz, po ośmiu latach, są zgranymi przyjaciółmi, choć czasem jeden z drugim się ze sobą kłócą. Wtedy to się zaczyna rodeo.

 - Sakura, teraz ty. – Tsunade, bo tak nazywa się nasza trenerka. Spojrzałam na nią, po czym przeszłam ze stępa, go galopu. Zrobiłam dwie wolty, po czym ruszyłam na przeszkodę, którą mi ustawiła. Był to tripelbar. Potrójna przeszkoda składająca się z trzech blisko siebie stojących stacjonat. Na oko ma ona z metr trzydzieści. Delikatnie nakierowałam swoją klacz na przeszkodę, przyłożyłam łydki do konia, pochylając się przy tym delikatnie do przodu i nieco popuszczając wodze. Sayonara skoczyła bezbłędnie. Usiadłam w siodle, nadal przegalopowując. Zmieniłam kierunek, zmieniając tym samym nogę u konia. Po kilku fulach przeszłam do kłusa, a zaraz potem do stępa. – Bardzo dobrze. Naruto, ucz się od niej. – Westchnęłam. Pani Tsunade jest bardzo wymagająca. Ale czego się spodziewać po mistrzyni Japonii? – Dobra. Rozstępujcie konie i na dziś koniec. – Dodała, po czym ruszyła w stronę wyjścia z parkuru. Puściłam wodze karusce, która natychmiast to wykorzystała, wyciągając szyję w dół. Uśmiechnęłam się delikatnie, kiedy dodatkowo prychnęła zadowolona, że skończyliśmy.

[Muzyka]

 - Sakura, musimy pogadać. – Blondyn podjechał do mnie, zrównując się. Konie stępowały spokojnie obok siebie. Spojrzałam na niego z niemym pytaniem. – Jutro przyjeżdża do nas nowy koń. – Skinęłam głową, na znak, że wiem. No cóż, można powiedzieć, że prawie tu mieszkam, więc słyszałam to i owo. Uzumaki nerwowo przygryzł dolną wargę, jakby nie wiedział, jak złożyć zdanie. – Wiesz, kto jest jego właścicielem? – Spytał. Uniosłam jedną brew do góry. Nie, tego akurat nie dane mi było się dowiedzieć.

 - Niestety nie. Nie wiem, kim jest właściciel. – Spoglądałam ze spokojem na niebieskookiego z nadzieją, że wie. Nie pomyliłam się.

 - Tylko proszę, nie rób nic głupiego, kiedy ci powiem, okey? – Uśmiechnęłam się na to, po czym skinęłam. Naruto spojrzał się w bok. – Właścicielem jego jest Sasuke. – Ostatnie słowo spowodowało, że zatrzymałam Sayonarę, patrząc się zszokowana na Uzumakiego. Nie. Niemożliwe!

- Ten Sasuke? Sasuke Uchiha? – Patrzyłam przerażona na chłopaka, który skinął jedynie głową. Ścisnęłam mocniej wodze w dłoni, po czym zawróciłam klacz w kierunku wyjścia. Muszę to sobie przemyśleć. Kiedy ruszyłam galopem, w stronę polany, słyszałam jeszcze głośne krzyki Naruto, żebym wracała. Jednak ja nie mogłam. Nie teraz... Nie, kiedy moje życie może się obrócić o sto osiemdziesiąt stopni!

Galopowałam w kierunku wzgórza, gdzie było moje ukochane miejsce. W oczach pojawiły się łzy. Wspomnienia wróciły..

 Było to równe trzy lata temu. Sześć miesięcy, przed kupnem mojej klaczki. Wtedy ON przyjechał do naszej szkoły. To właśnie ja mu wpadłam w oko. Zaczęło się niewinnie. Znajomi, potem przyjaciele… Jednak wiedziałam, że czuję do niego głębsze uczucie, niż przyjaciel. Kiedy poprosił mnie o chodzenie, natychmiast się zgodziłam. Jednak nie miałam wtedy pojęcia, że to tylko głupi żart. Nigdy nie myślałam, że właśnie Sasuke będzie do tego zdolny. Kiedy się o tym dowiedziałam, nie umiałam pohamować łez…

 Był poniedziałek, początek lata. Weszłam do szkolnej biblioteki, chcąc wypożyczyć książkę na referat. I wtedy ich zobaczyłam. Ino i Sasuke. Całujących się. Stanęłam za jedną z półek z książkami, żeby posłuchać, o czym rozmawiają.

 - Sasuke, zajebiście wyszedł ci ten żart na różowej. Naiwna dziewczynka dała się złapać. – Zaszczebiotała słodko. Uchiha uśmiechnął się do niej delikatnie, ponownie ją całując w usta. Tego było za wiele dla mnie. Wyszłam z ukrycia, pojawiając się przed oczami czarnowłosego. Po moich policzkach spływały litry słonej wody, a oczy mnie piekły niemiłosiernie. Byłam wściekła, że dałam się tak cholernie oszukać.

 - Sakura… - Kiedy usłyszałam swoje imię, zamknęłam oczy, wystawiając dłoń w geście, żeby milczał. Natychmiast ucichł. Ja natomiast cała się trzęsłam ze wściekłości.

 - Nic już nie mów, Uchiha! – Warknęłam w jeego kierunku, zaciskając mocno palce, przez co stróżka krwi spłynęła mi po ręce. – Z nami koniec. Choć nie wiem czy był w ogóle jakiś początek. – W jego oczach widziałam szok, pomieszany z wściekłością i smutkiem. Nie przejęłam się tym jednak zbytnio. Odwróciłam się napięcie, wychodząc z biblioteki. I w końcu nie wypożyczyłam tej książki… Kiedy zatrzasnęły się za mną drzwi, puściłam się biegiem w kierunku wyjścia ze szkoły. Nie miałam najmniejszej ochoty tu być. Nie, kiedy ten kretyn w niej przebywa.

 Zatrzymałam Sayonarę. Zeszłam z niej, spoglądając na widok zachodzącego już słońca. Szybko odwróciłam się do karej, ściągając z niej siodło i pozwalając, żeby zaczęła jeść trawę. Sama usiadłam metr od niej, kładąc obok siebie siedzisko. Westchnęłam cicho, ocierając pozostałości po łzach. Te wspomnienia bolą. I to bardzo.

 Słońce chyliło się coraz bardziej ku zachodowi, chowając swe pomarańczowo – żółte oblicze. Robiło się coraz chłodniej. Wstałam z ziemi, otrzepując się. Z bryczesów wyciągnęłam telefon komórkowy. Uśmiechnęłam się smutno, widząc dwadzieścia nieodebranych połączeń. Wszystkie od blond włosego przyjaciela. Pociągnęłam nosem, powodując, że świeże powietrze pojawiło się w moich płucach. Odwróciłam się do klaczy, podchodząc do niej i głaszcząc jej delikatną szyję i grzbiet. Podniosła głowę, spoglądając na mnie. Pogłaskałam ją po czole.

 - Jedziemy? – Zapytałam. Sayonara prychnęła, grzebiąc kopytem w podłożu i popychając mnie nosem. Zaśmiałam się, dalej głaszcząc jej czarną grzywę.

 Następnego dnia, byłam w stajni już o siódmej rano. Nie chciałam widzieć nowo przybyłego konia. A tym bardziej jego właściciela. Po śniadaniu dla koni, oporządziłam swoją karuskę, osiodłałam i wyjechałam w teren. Na cały dzień chciałam wyjechać. I by mi się to udało, gdyby nie wjeżdżający koniowóz, na podwórze stajni. Zatrzymałam klacz, przyglądając się bogatemu samochodowi z naczepą, na której widniało nazwisko Uchiha. Zmarszczyłam brwi. Przyłożyłam łydki do boków, napinając mięśnie. Złapałam mocniej za wodze, czując jak rusza natychmiast kłusem. Ganaszowała się, przechodząc do galopu. Mijając samochód, zauważyłam czarne włosy mojego byłego chłopaka. Zignorowałam go, mijając i wyjeżdżając na pole, które było zaraz za wyjazdem z podwórza.

 - No dalej mała… - Szepnęłam, przykładając mocniej łydki. Sayonara przyspieszyła z galopu w cwał. Chciałam jak najszybciej znaleźć się nad jeziorem.

*  *  *

 Kiedy wjechałem na podwórze nowej stajni, zacząłem się rozglądać. Parkur z plażowym piaskiem, kilka dużych pastwisk z trawą, hala i stajnia. Wszystko wyglądało kameralnie i spokojnie. Zatrzymałem samochód, gasząc po chwili silnik. Wysiadłem z wozu. Spojrzałem w kierunku, z którego dochodził dźwięk końskich kopyt, kłusujących w moim kierunku. Moje oczy powiększyły się momentalnie, widząc jak kary koń przegalopowuje kilka metrów ode mnie z jakąś dziewczyną na grzbiecie. Najbardziej jednak mnie zdziwił kolor włosów tej amazonki. Różowe… Tylko jedna osoba ma taki kolor włosów w najbliższej okolicy.

 - Sasuke, przyjacielu! Nareszcie jesteś. Boks czeka na twojego ogiera. – Z rozmyślań wyrwał mnie głos Naruto. Spojrzałem na niego.

 - Siemasz chłopie. – Uścisnęliśmy sobie dłonie. – Kto to był, ta dziewczyna na karym koniu, co przegalopowała tuż obok mnie.? – Zadałem natychmiast pytanie. Uśmiech Naruto od razu znikł, a zastąpił go smutek i gorycz.

 - To Sakura. A ten koń, to jej klacz, Sayonara. – Odpowiedział. Tak jak myślałem. Zacisnąłem dłonie mocno w pięści. – To, co? Wyprowadzamy twojego konia? – Naruto na powrót przywdział uśmiech na twarz. Spojrzałem na niego spod byka. Skinąłem jedynie głową, odwracając się napięcie i podchodząc do tyłu naczepy. Otworzyłem drzwiczki, po czym wszedłem do środka. W jednym nie zbyt wielkich rozmiarów bosku, stał cały kary ogier. Akai. Takie nosi imię. Kupiłem go od hodowcy za dość nieduże pieniądze, ponieważ wykryto u niego wadę. Jego organizm nie produkował tyle krwinek ile powinien. Podszedłem do zwierzęcia, delikatnie przejeżdżając po jego białej łysinie. Prychnął głośno. Złapałem za kantar, który wisiał na ścianie boksu, po czym założyłem go na głowę konia. Doczepiłem uwiąz, po czym otworzyłem drzwi boksu, wyprowadzając go z przyczepy. – To Akai? – Na to pytanie skinąłem głową. Rosły, prawie dwumetrowy koń zarżał cicho.

 - Który boks? – Zagaiłem, spoglądając kątem oka na Naruto. Ten spojrzał na mnie, przygryzając wargę.

 - Trzeci po prawej. Koło Sayonary. – Odpowiedział, niepewnie się mi przyglądając. Pociągnąłem delikatnie za uwiąz, ruszając z czarnuchem w stronę stajni. Wszedłem do środka, rozglądając się na boki. Znalazłem odpowiedni boks, po czym wprowadziłem Akaia do środka. Ściągnąłem derkę i ochraniacze, rzucając wszystko koło wyjścia. Zdjąłem kantar, puszczając towarzysza, żeby mógł zapoznać się z jednym z sąsiadów, którym okazał się koń Uzumakiego – Hattori. Obwąchały się przez kraty, rżąc radośnie. Uśmiechnąłem się delikatnie. Kiedy już zamykałem boks, pojawił się blondyn, oznajmiając, że za godzinę będą dawać obiad koniom.

 Dzień mijał spokojnie. Rozpakowałem wszystkie rzeczy i odłożyłem na miejsca. Dwie paki, postawiłem w pomieszczeniu do tego przeznaczonym. Kiedy dochodziła godzina dwudziesta, wziąłem się za czyszczenie ogiera. I to właśnie wtedy, ponownie zobaczyłem ją. Weszła do stajni, rozmawiając ze swoją karą towarzyszką. Nie zauważając mnie, wprowadziła ją do swojego boksu. Rozsiodłała, odkładając wszystko na wieszak. Wzięła szczotki, rozczyszczając jej futro i grzywę. Kiedy skończyła, odłożyła wszystko, po czym ściągnęła kask. Kaskada długich, różowych włosów opadła na jej plecy.

 - Sakura… - Szepnąłem cicho. Jednak nie na tyle, żeby mnie nie słyszała. Spojrzała w moim kierunku zaskoczona. Zapadła cisza, przerywana parskaniem i grzebaniem w słomie, przez konie. Staliśmy, przypatrując się sobie nawzajem.

 - Sasuke… - Mruknęła równie cicho. Zamknęła oczy, zaciskając prawą dłoń na kantarze klaczy, której chwilę wcześniej ową rzecz zdjęła. Rzuciła kantar i kask koło boksu. Odwróciła wzrok ode mnie, łapiąc za drzwiczki boksu i zamykając je na zasuwę. Sayonara wychyliła głowę, kładąc ją na ramieniu swojej właścicielki. Zielonooka pogłaskała ją po ganaszach, odchylając się od niej, jednocześnie przechylając głowę tak, że pocałowała zwierzaka w chrapy.

Wyszedłem z pomieszczenia Akaia, zrzucając szczotki do skrzyni. Zrobiłem kilka kroków w kierunku różowowłosej.

 - Możemy pogadać? – Zadałem pytanie, które widocznie wyrwało ją z rozmyślań. Spojrzała na mnie zaskoczona i jednocześnie nieźle wkurzona.

 - O czym? – Zaczęła. Odwróciła się do mnie przodem, marszcząc brwi. Nic nie odpowiedziałem, czekając aż powie wszystko. – O czym ty do cholery jasnej chcesz rozmawiać, Sasuke? Ja nie mam ci nic do powiedzenia! Rozumiesz?! Nic! – Zakańczając ten zlepek zdań, zauważyłem jej wściekłość i jednocześnie w kącikach oczu łzy. Jednak z tego, co wiem, to ona dopiero zaczyna. To jest dopiero początek. – Te trzy lata temu okłamałeś mnie. Oszukałeś. – Zaczęła ponownie swój wywód. - Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Ledwo udało mi się ocknąć z tego wszystkiego, co czułam do ciebie, a ty nagle mi się zjawiasz… - Zacięła się na chwilę, pociągając nosem i wycierając łzy z policzków, które pojawiły się. - … Zjawiasz się w najmniej oczekiwanym czasie. Wtedy, kiedy chciałam do Ciebie zadzwonić, powstrzymywałam się, bo mój umysł twierdził, że tak jest lepiej. Serce mi krwawiło, kiedy widziałam cię z Ino. – Zakończyła, odwracając głowę w stronę klaczy, która trąciła ją chrapami w ramię. Pogłaskała ją po czole. Zrobiłem krok do przodu. – Nie zbliżaj się do mnie, Uchiha! – Warknęła ostrzegawczo, nawet na mnie nie patrząc. – Trzymaj się ode mnie jak najdalej. – Dodała po chwili. Widać, że ponownie cierpiała. Zacisnąłem szczękę, na tyle mocno, że poczułem, jak nieprzyjemnie moje zęby zgrzytają. Spuściłem głowę, patrząc teraz na czubki swoich butów.

 - Przepraszam… - Zacząłem. Spojrzała na mnie. – Ja… - Zaciąłem się, nie chcąc powiedzieć czegoś, co by mogło ją zaboleć. – Ja… Nie wiedziałem, że mogę ciebie aż tak zranić. Byłem szczeniakiem, który nie przejmował się uczuciami innych osób. – Dokończyłem po chwili namysłu, podnosząc głowę i patrząc w jej zielone oczy, które wyrażały wszystkie uczucia. – Kiedy wybiegłaś z biblioteki, próbowałem cię odnaleźć… Jednak nie potrafiłem. Naruto powiedział mi wtedy, że wyjechałaś. Nie powiedział jednak gdzie i na jak długo. – Jej oczy robiły się co raz większe. Kontynuowałem, robiąc powoli kolejno krok za krokiem. – Wiedziałem, że kiedyś tu wrócisz. Jednak, kiedy minął rok, straciłem nadzieję, że ciebie jeszcze zobaczę. Wyjechałem do innej prowincji. Do Kyoto. – Jej źrenice na ostatnie słowo się zwężyły do minimum. Przekręciłem głowę delikatnie w prawo. Zaciekawiło mnie to, że tak zareagowała. Ciekawe, dlaczego…

 Po moim długim monologu nastąpiła długa, głucha cisza. Żadne z nas nie miało odwagi się odzywać do siebie. Sakura głaskała swojego kopytnego zwierzaka, a ja natomiast stałem i przypatrywałem się temu wszystkiemu. Różowowłosa urosła i wydoroślała. Jej krągłości pojawiły się w paru miejscach. Jednocześnie była szczupła. Długie różowe włosy opadały jej na plecy i częściowo na ciepłą kurtkę, którą miała na sobie, i która uwydatniała jej piersi. I któżby pomyślał, że zakocham się w takiej dziewczynie.

 Po jakiś piętnastu minutach Haruno, nie odzywając się do mnie, złapała za pudło ze szczotkami, pocałowała Sayonarę w nos, po czym ruszyła w stronę siodlarni. Po chwili wróciła i zabrała resztę rzeczy. Ja natomiast szybko wszystko schowałem do pakamery, po czym ściągnąłem kantar z pyska Akaia, wieszając go na boksie i zamykając drzwi. Kiedy wszedłem do siodlarni, zauważyłem, jak zielonooka pakuje swój plecak. Złapała za szlówki, po czym odwróciła się w moim kierunku. Nie patrząc na mnie ruszyła w stronę wyjścia. Spuściłem ponownie głowę. Wiem, że nie mogę jej do niczego zmuszać, ponieważ mogę wtedy tylko pogorszyć. A tego nie chcę. Chcę za to, by dała mi drugą szansę… Na poprawę. Nie zauważyłem nawet, kiedy drzwi zatrzasnęły się za nią, a ona sama wybiegła ze stajni. Widać, ten dzień był dla niej fatalny. Nie myśląc wiele, wyszedłem z siodlarni, a zaraz potem ze stajni, żegnając się jeszcze szybko z moim wierzchowcem.

*  *  *

 Kiedy wróciłam do domu, nikt na mnie nie czekał. Od kiedy moi rodzice nie żyją, sama zarabiam na życie. Oboje zginęli w wypadku metra, które się wykoleiło. Westchnęłam cicho, mrużąc oczy w momencie zapalenia światła w holu. Ściągnęłam buty i kurtkę, po czym odłożyłam na swoje miejsce. Wzięłam kapcie i je założyłam na nogi. Ruszyłam do kuchni, zapalając natychmiast tam światło. Podeszłam do barku, z którego wyciągnęłam sake. Otworzyłam je i wypiłam jedną dziesiątą na jeden łyk. Dostałam ochoty na upicie się. Chcę, choć na chwilę zapomnieć o dzisiejszym dniu. Jutro, co prawda mam trening z Tsunade- sama… Ale ona będzie mi musiała wybaczyć. Ruszyłam w stronę salonu, gasząc światło w kuchni. Przeszłam przez przedpokój, wchodząc po kilku sekundach do dużego pokoju z wyjściem na taras. Usiadłam na kanapie, stawiając naprzeciwko, na stoliku butelkę alkoholu. Odchyliłam się do tyłu, opierając się o oparcie kanapy. Mój wzrok powoli prześlizgiwał się ze ściany, na obrazy i zdjęcia koni, na kominek, na którym było zdjęcie moich rodziców… Na końcu zjechał na telewizor, który właśnie włączyłam. Leciał właśnie film, którego nie widziałam już z dobrych dziesięć lat. Położyłam pilota koło poduszki, a sama oparłam lewe ramię o boczne oparcie. Podparłam na tej ręce głowę, puszczając na ziemię papcie i podkulając na kanapie nogi. W drugą dłoń złapałam za sake, upijając kolejnego łyka. Zmrużyłam oczy, cicho mlaskając. Odkleiłam swoją dłoń od głowy, sięgając do szafki, z której po paru sekundach szukania w szufladzie, wyciągnęłam paczkę papierosów L&M click’s, zapalniczkę oraz popielniczkę. Wyjęłam jeden rakotwórczy zawijas, całą resztę stawiając na stole. Odpaliłam go, po czym się zaciągnęłam. Dym nikotynowy szybko spowodował rozluźnienie całego mojego organizmu. Co chwila popijałam alkohol. Oglądałam film, pijąc i paląc na całego.

 Po trzech godzinach, chyba nie byłam zbytnio zdolna, do jakiego kolwiek poruszania się. Zdążyłam jedynie szybko skoczyć do łazienki, potykając się i przeklinając na cały świat. Kiedy wróciłam, od razu złapałam za koc, który leżał na końcu wersalki. Z cichym jękiem, położyłam się i prawie natychmiast zasnęłam, czując, że następny dzień będzie gorszy od dzisiejszego.

 [Muzyka]

Dwa tygodnie później….

 Na całe szczęście przez ten czas rzadko, kiedy spotykałam Uchihę. Czasami pogadałam z jego bratem, który pojawiał się również w stajni. Z Itackim mogłabym rozmawiać całymi dniami. Był zupełnie inny od jego młodszego braciszka. Wesoły, pogodny z dużą dawką żywej energii. Za każdym razem kiedy widziałam Sasuke, jak najszybciej wybywałam ze stajni. To na tor wyścigowy, który mieliśmy nieopodal, to w teren, albo na trening z Tsunade. Nie miałam zamiaru z nim więcej rozmawiać, niż krótkie „cześć”.

 I tym razem nie było wyjątków. Przyszłam do swojej klaczy z samego rana. Czarnowłosy był już, tak samo jak i Naruto. Przeszłam obok nich, niezauważona, do siodlarni. Zdjęłam siodło z wieszaka, złapałam za ogłowie i szczotki, po czym szybkim krokiem wyszłam. Podeszłam do boksu, zawiesiłam siodło i ogłowie na boksie, odłożyłam pudło ze szczotkami, po czym otworzyłam drzwi. Karuska przywitała mnie przyjaznym, cichym rżeniem. Uśmiechnęłam się delikatnie, podchodząc do niej. Wyciągnęłam z kieszeni smakołyk, po czym podałam go klaczy. Z wielką chęcią pochwyciła go swoimi delikatnymi wargami. Pogłaskałam ją po czole, przyglądając się jej.

 - Jak się dziś miewamy? – Zagaiłam do niej, klepiąc ją po szyi. Klacz prychnęła. Ponowny uśmiech wstąpił na moje usta. Wyszłam z pomieszczenia, otworzyłam kuferek, po czym wyciągnęłam szczotki, zgrzebło i kopystkę. Weszłam z powrotem. Część szczotek odłożyłam, zostawiając je na ściółce, pod karmidłem. – Daj nogę. – Poprosiłam, schylając się i dłonią przejeżdżając przez połowę nogi.

 Sayonara pomogła mi, unosząc ją do góry. Złapałam za powierzchnię kopyta, czyszcząc wszystko, co się zebrało pod nim. To samo zrobiłam z resztą jej nóg. Poklepałam kobyłkę, odkładając narzędzie tam gdzie odłożyłam resztę. Wzięłam grzebień, po czym rozczesałam jej długą grzywę i ogon. Następnie zabrałam zgrzebło i szczotkę, czyszcząc jej delikatne, połyskujące futerko. Kiedy to zrobiłam, złapałam jeszcze za gąbkę, przejeżdżając po jej pysku i wycierając z kurzu. Następnie szybko założyłam jej ogłowie i siodło, a następnie ochraniacze. Kiedy ona była już gotowa, zamknęłam ją na chwilę, ruszając do swojej paki, żeby wyjąć kask. Kiedy weszłam do pomieszczenia, zauważyłam, że Naruto z Sasuke o czymś dyskutują zajadle. Podeszłam do nich, z ciekawością, żeby podsłuchać.

 - Sas, jeżeli chcesz z nią pogadać, to nie prze ze mnie. Nie jestem od tego, żeby być posłańcem. – Rzekł Uzumaki. Uniosłam lekko brew. O co im do cholery jasnej chodzi? – Po za tym, możesz z nią teraz o tym pogadać. – Dodał, patrząc na mnie, z za ramienia czarnowłosego, który właśnie w tej chwili się odwrócił. Zmarszczyłam momentalnie brwi. No dzięki Naruto. A tyle go unikałam!.

 - Jeżeli myślisz, że z Tobą o czym kolwiek porozmawiam, to musisz się o to postarać. Nie ma innego wyjścia. – Powiedziałam, kiedy już chciał się do mnie odezwać. Przeszłam obok niego, stając przed swoją pakamerą. Otworzyłam ją, wyciągając kask. Zatrzasnęłam ją, odwracając się w kierunku chłopaka. – Masz piętnaście minut na oporządzenie swojego konia i osiodłanie. Jeśli chcesz rozmawiać, to nie tu, bo ściany mają uszy. – Dodałam kilka sekund później, wpatrując się w jego twarz. Po tych słowach, wyszłam natychmiast z pokoiku, trzaskając głośno drzwiami. Westchnęłam cicho, ruszając do boksu Sayonary. Otworzyłam go, wchodząc natychmiast. Szybko włożyłam na siebie toczek na głowę, zapinając go pod brodą. Złapałam za wodze, po czym delikatnym szarpnięciem, wyprowadziłam czarną.

 Kiedy wyszłam na podwórko, szybko wsiadłam na grzbiet. Spojrzałam na zegarek w telefonie. Ma jeszcze trzynaście minut. Schowałam komórkę do kieszeni, zapinając ją na suwak. Spojrzałam na niebo. Zapowiada się, że będę wracała w deszczu. Gęste chmury powoli zaczęły chować słońce. Oparłam się o grzywę, napinając delikatnie wodze, żeby przypadkiem się nie schyliła i mnie nie wysadziła z siodła. Myśli latały po mojej łepetynie jak szalone, szukając stosownych odpowiedzi i pytań, które zadam tej mendzie.

 Po jakiś dziesięciu minutach ocknęłam się z letargu, słysząc odgłosy kopyt, stępujących po betonie. Po chwili pojawił się koło mnie Akai, a na nim Sasuke we własnej osobie. Wyprostowałam się, łapiąc oburącz za wodze.

 - Jedziemy na tor wyścigowy. Zobaczymy czy ze mną wygrasz. Jeżeli tak, to odpowiem na twoje pytania i wyjaśnimy sobie wszystko. Jednak na nic więcej nie licz, jasne? – Skinął głową, na znak, że rozumie.

 - A jeśli ty wygrasz, zostawię ciebie w spokoju. – Dodał, uśmiechając się szeroko. Czyżby miał aż takie mniemanie o sobie i swoim koniu, że twierdzi takie coś? Również się uśmiechnęłam. Podaliśmy sobie ręce.

 - A więc wszystko jasne. – Spojrzeliśmy sobie w oczy, po czym puściliśmy dłonie, ruszając.

Wjechaliśmy na tor. Ustawiliśmy się na starcie. Konie niecierpliwie grzebały nogami w piachu. Uśmiechnęłam się delikatnie.

 - Gotów?! – Krzyknęłam. Nie odpowiedział mi, tylko zebrał Akaia, pochylając się w przód. Zrobiłam to samo. – Start! – Wrzasnęłam, przykładając mocno łydki, do boków, ruszając tym samym pełnym, szybkim galopem. Ruszyliśmy równocześnie. Konie biegły łeb, w łeb. Dwa okrążenia. Sayonara to wytrzyma, bo na tym torze potrafię z nią zrobić ponad trzynaście takowych, co daje nam jakieś dwa, trzy kilometry. Uśmiechnęłam się szerzej. Skuliłam się, puszczając wodze, trochę bardziej, zostawiając je jedynie na delikatnym kontakcie. Klacz przyspieszyła tempa, momentalnie wyprzedzając Akaia o pół długości. Jednak dwieście metrów przed metą, stało się na odwrót, to Akai prowadził. Dwadzieścia metrów przed metą, oba konie ponownie szły łeb w łeb, obok siebie. Kiedy przekroczyliśmy linię, zatrzymaliśmy wierzchowce, do stępa, żeby odpoczęły.

 - Remis. No, tego to bym się najmniej spodziewała. – Mruknęłam cicho, puszczając wodze, żeby klacz mogła się wyciągnąć. Spojrzałam kątem oka na Sasuke, który właśnie puścił całkowicie wodze swojemu ogierowi. – Tego nasz zakład nie obowiązywał.– Dodałam już głośniej. Spojrzał na mnie.

 - To w takim razie pozostaje nam kompromis. – Odpowiedział mi na moje nieme pytanie. Westchnęłam cicho, kierując się w stronę wyjazdu z toru. Czarnowłosy jechał za raz za mną. Chyba nie ma wyjścia. Trzeba na to pójść..

 - Dobra, to w takim razie mów śmiało, co chciałeś mi powiedzieć i o co prosiłeś Naruto. – Zaczęłam, po paru minutach ciszy, którą przerywało ciche prychanie koni, co jakiś czas oraz dźwięczenie kopyt. Uchiha zrównał się ze mną.

 - Wtedy, kiedy uciekłaś, zrozumiałem, że źle postąpiłem. Chciałem to wszystko jakkolwiek odkręcić. Wszystko jednak spaliło na panewce, bo ty wyjechałaś z miasta. Po roku i ja to zrobiłem… - Nie dokończył, bo mu przerwałam.

 - Mówiłeś. Do Kyoto. – Wymamrotałam, nie patrząc na niego. Nie chciałam mu mówić, że był tak blisko mnie.

 - Tam zacząłem jeździć konno właśnie. Stamtąd mam Akaia. Po tych dwóch latach, wróciłem tutaj, mając nadzieję, że wróciłaś i wszystko się jakoś wyjaśni. Że mi wybaczysz i uznasz, że zaczniemy przyjaźń od nowa. – Przerwał na chwilę, niepewnie spoglądając na mnie. Westchnęłam, mrużąc oczy. – Jednak nie wiedziałem, że ty będziesz w miejscu takim jak stajnia. Myślałem, że spotkam ciebie prędzej gdzieś indziej, ale nie tutaj. – Po tych słowach nastąpiła chwila ciszy, którą przerywał jedynie chłodny, jesienny wiatr.

 Po paru minutach zmieniłam kierunek, za miast do stajni zaczęłam kierować się na wzgórza. Sasuke chyba tego nie zauważył, bo dalej kierował się w stronę domu dla koni. Przekręciłam oczami, zatrzymując konia.

 - Jak chcesz dalej rozmawiać, to zawróć się i jedź za mną. Znam te tereny na pamięć. – Powiedziałam głośno, wyrywając chłopaka z zamyślenia. Zawrócił Akaia, po czym ruszył za mną. – Dalej mała. – Odezwałam się teraz do klaczki, zbierając ją i dosiadem delikatnie poganiając. Ze stępa przeszła do kłusa. Z kłusa do galopu. Obejrzałam się za siebie, widząc, że koń Sasuke robi to samo. Kiedy zwierzęta zrównały się ze sobą w galopie, patrzyłam kątem oka co chwilę na Uchihę.

 - Dokąd jedziemy?! – Krzyknął w moim kierunku. Na moment się zmyśliłam.

 - Na polanę, nad jeziorem. – Odpowiedziałam głośno. Przegalopowaliśmy ładnych kilka kilometrów. Wyjechaliśmy z lasu, kierując się teraz na wzgórza wrzosowe. Kiedy na nie wjechaliśmy, przeszłam do kłusa. Czarnowłosy postąpił tak samo.

 Zeszliśmy z koni. Wiatr głośno szumiał, bawiąc się moimi włosami, trawą oraz wodą, która była w jeziorze. Westchnęłam cicho. Podeszłam do karuski, ściągając z niej siodło i pozwalając, by się pasła.  

 Trawa tutaj była dość bujna. Siodło rzuciłam niedbale na ziemię, a sama skierowałam się w stronę wzniesienia. Po krótkiej chwili, dołączył do mnie Kiro-oki. Patrzyliśmy, jak wiatr mierzwi taflę jeziora.

 - Chciałem, by Naruto wyjaśnił Ci wszystko. – Zaczął po długim momencie ciszy. Zmrużyłam oczy, kątem oka patrząc na jego postawę. Spokojna i zrównoważona. Tak jak jego głos. – Jednak on nie chciał się zgodzić. Próbowałem go przekonać, jednak wtedy ty weszłaś. – Westchnął, a ja w tym momencie ukucnęłam nad niewielkim urwiskiem. Ponownie zapadła cisza.

 - Sasuke… - Zaczęłam cicho, prawie niesłyszalnie. Jednak chłopak usłyszał i zwrócił na mnie swój wzrok. – Powiedz mi, dlaczego to zrobiłeś? Czemu to służyło? - Spojrzałam teraz na niego z niemym żalem i smutkiem w oczach. Ukucnął obok mnie, tak byśmy byli na jednym poziomie. Przez jakąś chwilę patrzyliśmy sobie w oczy.

 - Nie wiem… Naprawdę nie wiem. To była taka chwila, impuls. – Zaczął. Spuścił głowę tak, że jego grzywka zakryła mi widok na jego oczy. – Chciałem być lepszy od reszty chłopaków. Chciałem, żeby zaczęli uważać mnie za kogoś, kto poderwie każdą dziewczynę. – Na sekundę się zaciął. Odwrócił wzrok na taflę jeziora. Patrzył na nią niewidzącym wzrokiem, tak jakby wracał się do tego, co było tych parę lat temu. – Założyłem się z Kibą, że poderwę ciebie, zaliczę i porzucę. – Odwrócił się teraz całkowicie w stronę wody. Przyglądałam mu się z coraz to większym przygnębieniem i szokiem na twarzy. – Byłaś jedyną osobą, która na mnie nie leciała. I na której po niedługim czasie od poznania, zaczęło mi zależeć. Przestałem się przejmować Kibą i zakładem. Naprawdę zacząłem cię lubić. – Zauważyłam, że patrzył na mnie teraz. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Odwróciłam wzrok spoglądając teraz na ciemne chmury. Skrzywiłam się. Nie zdążymy przed deszczem. A tym bardziej przed burzą, która zaczynała powoli dawać się we znaki. Wstałam z podłoża.

 - Ruszajmy. Kilometr od tego miejsca jest chata z małą stajenką. Możemy się tam schronić przed burzą. – Mówiąc te słowa, odwróciłam się i zaczęłam kierować się w stronę zwierząt, które pasły się kilka metrów od nas. Sasuke również wstał z zajmowanego miejsca, ruszając za mną. Szybko osiodłaliśmy konie, wsiedliśmy na nie, po czym ruszyliśmy w kierunku, który obrałam.

 Weszliśmy do pomieszczenia, przypominającego małą, na cztery konie, stajenkę. Rozsiodłaliśmy wierzchowce, kładąc obok jednego dużego boksu uprząż. Wpuściliśmy je do owego pomieszczenia, zamykając drzwiczki na zasuwę. Wyszliśmy z budyneczku, zamykając główne drzwi.

 - Jak dostaniemy się do domku? – Na to pytanie uśmiechnęłam się delikatnie. Jakiś czas temu znalazłam to miejsce. Wyłamałam kłódkę, a potem ją wymieniłam. Z kieszeni kurtki wyjęłam mały pęk kluczy. Spojrzałam na Uchihę, który uśmiechnął się delikatnie. – To wiele wyjaśnia… - Nic nie odpowiadając, podeszłam szybkim krokiem do frontowych drzwi, włożyłam jeden kluczyk, przekręciłam go w zamku kłódki. Ciche kliknięcie oznajmiło mi, że chata jest otwarta. Zdjęłam kłódkę z zawiasów przytrzymujących. Otworzyłam drzwi, wchodząc do środka. Czarnooki wszedł tuż za mną, zamykając dom na zamek. Odpięłam kurtkę i ściągnęłam z głowy kask, puszczając swoje włosy, by luzem mi opadły na plecy. Budynek nie był wielki. Dwa pokoje na parterze, trzy na piętrze, niewielka wnęka wejściowa, kuchnia i łazienka. Weszłam do dużego pokoju po lewej stronie. Zrobiło się naprawdę ciemno na zewnątrz. Wyjęłam z kieszeni spodni telefon. Była ledwo czternasta i brak zasięgu. Świetnie. Westchnęłam cicho, kierując się w stronę kominka, przy którym leżały porozrzucane kawałki desek i drewna. Parę razy zdarzyło mi się tu przebywać wraz z Sayonarą. Kucnęłam przed jedynym możliwym ogrzewaczem mieszkania. Na chwilę zatopiłam się w swoich przemyśleniach, jednak po tej chwili głośno grzmotnęło na dworze. Odskoczyłam do tyłu z głośnym piskiem, przez co wpadłam na nic niespodziewającego się Sasuke. Oboje się przewróciliśmy.

 - Gomennasai, Sasuke. – Mruknęłam cicho, odwracając się w jego kierunku. Oparłam swoje dłonie na jego torsie. Na moje policzki wdarły się rumieńce. Cieszyłam się z tego, że w tym domu nie ma prądu, i że jest ciemno.

 - Nie ma sprawy. – Odpowiedział mi jeszcze lekko zaskoczony. Kiedy chciałam wstać, złapał mnie za przegub ręki, przez co ponownie upadłam na niego.

 - Co ty robisz? – Mruknęłam cicho, kiedy położył jedną ze swoich dłoni na moim policzku. Zamilkłam momentalnie, patrząc na niego z szokiem. Palcami delikatnie głaskał mnie po policzku. Jego szorstkie dłonie przejeżdżały po mojej delikatnej skórze. Patrzyłam na niego, co raz bardziej zamierając.

Siedziałam tak na nim zszokowana. Nawet nie zauważyłam, kiedy on usiadł. Nawet nie zauważyłam, kiedy on złożył na mych ustach delikatny, pieszczotliwy pocałunek. Poczułam jedynie przyjemny dreszcz, rozchodzący się po moim ciele. Myśli zaczęły szybko przemieszczać się po mojej głowie, a serce na moment zamarło, żeby zaraz ruszyć szybszym tempem.

*  *  *

 [Muzyka]

 Wpatrywałem się w jej śliczne zielone oczy. Zastanawiało mnie, dlaczego zamarła. Uśmiechnąłem się delikatnie. W szyby mocno walił deszcz. Burza również dokazywała. Jednak od jakiś piętnastu minut już nie tak bardzo. Pogłaskałem ponownie Sakurę po policzku. Jej oczy momentalnie przypominały teraz małe spodki talerzy. Pochyliłem się lekko w przód. Muszę sprawdzić jej reakcję. Jeżeli mnie odepchnie, to oznacza jedno, że zbyt ją skrzywdziłem i nie chce ze mną być. A jeżeli nie zrobi tego, to będzie jasne, że mi wybaczy.

 Delikatnie dotknąłem swoimi ustami jej. Przez moment moje wątpliwości rosły. Jednak po chwili, przestały i zmalały do wielkości malutkiego ziarenka piasku. Niepewnie jej dłonie zaczęły błądzić po moim torsie. Jej szczupłe, drobne ciało drżało z niepewności. Przymrużyłem oczy, pogłębiając pocałunek. Jedną dłonią zjechałem na jej talię, natomiast drugą, nadal trzymałem na policzku i gładziłem. Czułem jak miłe ciepło rozpływa się od serca.

 Równie delikatnie, jak zacząłem pocałunek, tak również go zakończyłem. Kiedy oderwałem nas od siebie, oboje mieliśmy pożądanie wymalowane na twarzach. Westchnąłem przeciągle, mrużąc oczy.

 - Dlaczego…? – Usłyszałem jej cichy głos. Był taki delikatny, niepewny. Spojrzałem na nią zaskoczony. Delikatny uśmiech wpełzł na moje usta. Przejechałem ręką na jej podbródek i uniosłem go tak, by mogła na mnie spojrzeć. Przez parę sekund wpatrywaliśmy się w siebie.

 - Ponieważ to właśnie ty nawróciłaś mnie z tego co mogło się wydarzyć wtedy. – Szepnąłem cicho, pochylając się w jej kierunku. Oboje teraz już siedzieliśmy. Ona na moich kolanach, a ja na podłodze. Kiedy kolejny głośny grzmot uderzył gdzieś nieopodal nas, Sakura skuliła się. Automatycznie oplotłem ją ramionami, przyciągając do swojej klatki piersiowej. Wtuliła się ufnie. Położyłem swoją brodę na jej głowie, głaszcząc ją po ramieniu. Ponownie zapadła chwila ciszy, przerywana jedynie naszymi oddechami, oraz odgłosami deszczu i burzy. Delikatnie zacząłem nami kołysać, chcąc uspokoić Haruno. Czułem jak moja koszula staje się powoli mokra, jednak nie przejąłem się tym zbytnio. Teraz nie ubrania są najważniejsze. Tylko ona. Uśmiechnąłem się delikatnie, zjeżdżając brodą w dół i przytykając swoje usta do czubka jej głowy. Pocałowałem ją, przymykając oczy. – Sakurcia… - Oderwałem swoją twarz od jej włosów. Spojrzałem w dół, przyglądając się dziewczynie. – Spójrz na mnie, kochanie… - Zamruczałem cicho do jej ucha. Zaprzestałem kiwania się. Twarz Haruno uniosła się do góry, spoglądając na mnie. Moje obie ręce momentalnie znalazły się na jej policzkach. Starłem łzy, oraz pozostałości po nich. Patrzyłem w jej rozżalone oczy, w których gromadziły się ponownie łzy. – Proszę, nie płacz już. To tylko burza. – Odezwałem się po dłuższej chwili ciszy.

 - Tak, wiem… - Odezwała się drżącym głosem. Zamknęła na moment oczy. Kiedy je otworzyła, było w nich widać niepewność i skruchę. – Jednak… Nie wiem, czy ty po raz drugi nie chcesz mnie wykorzystać… - Na te słowa moja szczęka zacisnęła mi się mocno.

 - Sakura… Gdybym chciał cię wykorzystać, to już byś tu leżała. – Patrzyłem na nią przenikliwie. Uśmiechnąłem się delikatnie. Pogłaskałem zielonooką ponownie po policzku. – Jesteś dla mnie wszystkim, jeszcze tego nie rozumiesz? Przez te trzy lata zrozumiałem swoje błędy i to jak bardzo się od ciebie uzależniłem.. – Jej źrenice, z każdym moim wypowiedzianym słowem robiły się coraz większe. – Tak. Ja Sasuke Uchiha, mówię to tobie, Sakuro Haruno. Uzależniłem się od ciebie i nie umiem już bez ciebie żyć. – Kiedy zakończyłem, zapadła chwilowa cisza, którą przerwała zielonooka. Nic nie mówiąc podniosła się z zajmowanego miejsca, po drodze łapiąc mnie za dłoń i pomagając wstać.

 Stanąłem naprzeciwko niej, pochylając się. Uwiesiła swoje dłonie na mojej szyi, stając na palcach. Złączyliśmy swoje usta w namiętnym acz delikatnym pocałunku. Oplotłem ją dłońmi w talii, pogłębiając pocałunek.

 - Wybaczam ci wszystko, co było, Sasu.. – Szepnęła, po między całusami. Uśmiechnąłem się delikatnie. Oderwaliśmy się od siebie. Przytuliłem ją delikatnie, kładąc swoją głowę na jej ramieniu.

 - Tęskniłem, kochana. – Szepnąłem jej na ucho. – Daisu daisuki*, Sakura-chan. – Dodałem po chwili. Czułem jak się uśmiecha. Przejechała palcami po moich włosach. Miły dreszcz rozszedł się po moim ciele. Zamruczałem na tą pieszczotę.

 - Ja ciebie też, Sasuke-kun… Ja ciebie też.. – Zamruczała cichutko, jak kotka. Już nic więcej nic nie mówiliśmy. Liczyła się ta chwila.

Miesiąc później…

 Wszystko wydawało się na swoim miejscu. Razem z Sakurą od trzech wygodni, mieszkamy razem. I powoli się nam układa. Kupiliśmy ten domek na wzgórzu. Okazało się, że działka ciągnie się na kilkanaście hektarów, prawie pod tor wyścigowy. Odrestaurowaliśmy cały budynek, wraz ze stajnią. Powiększyliśmy ją dodatkowo. Stwierdziliśmy, że tak będzie lepiej, ponieważ łatwiej będzie nam się z tego utrzymać, wynajmując boksy. W dodatku za dziesięć miesięcy powinniśmy mieć młodego źrebaczka. Tak, dopuściliśmy Akaia do Sayonary. Teraz wiedziemy przyjemne życie u swojego boku.

 - Sasuke, muszę ci o czymś powiedzieć… - Z za moich pleców wychyliła się Sakura ze zmieszaną miną. Spojrzałem na nią pytająco. Nic nie odpowiadając, podała mi mały plastikowy przyrząd, na którym były dwie kreseczki. To był tester ciążowy. Moje oczy rozszerzyły się do granic możliwości. No nie możliwe. Będę ojcem? Spojrzałem na Sakurę lekko przytroczony.

  - Czy to to, co ja myślę, że to jest to…? – Na moje pokręcone pytanie, Haruno skinęła głową niepewnie. Automatycznie wstałem z zajmowanego miejsca, rzucając urządzenie na stolik. Porwałem w ramiona ryżowłosą, okręcając ją w koło własnej osi. – Tak się cieszę… - Szepnąłem jej na ucho, kiedy już stanęliśmy. Spojrzała na mnie z delikatnym uśmiechem. Złapałem oburącz za policzki, pochylając się do przodu i składając na jej ustach pocałunek. Teraz będziemy szczęśliwi już na zawsze….

____________________________________

Hm...  Nie wiem co mówić. Może tak, że po pierwsze, przepraszam za opóźnienie. Mam nadzieję, że partówka świąteczna się Wam wszystkim podoba. Co prawda nie zamieściłam hentai, ale nie miałam jakoś na nie siły. Co dalej...

Ano, WESOŁYCH I POGODNYCH ŚWIĄT, oraz WESOŁEGO NOWEGO ROKU, żeby wam się wszystko spełniało ^^.

To chyba tyle. Partówka posiada aż 10 stron w Wordzie. Don't COPY, Bo z siekierą pod oknem się pojawię -.- 

Do następnej noty, w takim razie ^^.

Zwój 3

[Muzyka]

     Było późne popołudnie, kiedy weszliśmy do mojego mieszkania. Nie powiem, nie było ono zbytnio wielkie. Nie zbyt wielki salon z wyjściem na taras, jeden pokój sypialny, kuchnia, łazienka. Nic więcej mi nie było potrzebne do szczęścia. Ściągnęłam buty i ruszyłam w stronę kuchni. Sasuke także ściągnął obuwie, po czym ruszył za mną. Od rozmowy z Naruto, nie odezwaliśmy się do siebie ani słowem. Podeszłam do blatu, biorąc czajnik, nalewając do niego wody i nastawiając, żeby zagotować owy płyn.

      - Chcesz coś do picia? - Odezwałam się pierwsza, spoglądając na niego ukradkiem. Skinął jedynie głową, rozglądając się po pomieszczeniu. Westchnęłam przeciągle. Wyjęłam z szafki dwa kubki i herbatę. Wsypałam do naczyń suszone liście, po czym zalałam wodą, która właśnie się zagotowała. Cisza, jaka ponownie zapadła, była chyba dla nas obojga niezbyt przyjemna. Powiem szczerze, że nie mam pojęcie gdzie Sasuke będzie spał, bo moje łóżko chyba raczej nie pomieści dwóch osób. No chyba, że będziemy się do siebie tulić, to może wtedy. Odstawiłam czajnik na miejsce. Wzięłam oba kubki do ręki, odwracając się do Sasuke przodem. Podałam mu napar. Odebrał kubek ode mnie, siadając przy stole. Usiadłam na przeciwko niego, upijając łyka. Co raz bardziej zastanawiało mnie, gdzie przenocować Uchihę. Kanapa? Odpada, bo ona nie jest wersalką. Nie rozkłada się. Odstawiłam kubek na stół.

     - O czym myślisz? - Z zamyślenia wyrwał mnie głos Sasuke. Spojrzałam na niego, nieco nieprzytomnie, po czym westchnęłam ponownie.

     - O tym, gdzie będziesz spać. - Odparłam, bawiąc się naczyniem z gorącym napojem. Czułam na sobie intensywne spojrzenie czarnowłosego, które zignorowałam. 

     - I co wymyśliłaś? - Kolejne pytanie z jego ust. Zamknęłam oczy na kilka sekund. Chyba nie ma innego wyboru. Będzie musiał...

     - Będziesz spać ze mną. Nie mam niestety innej opcji, chyba, że lubisz sypiać na podłodze. - Spojrzałam się na niego. Jego mina mówiła sama za siebie. Skrzywił się nieznacznie, co wróżyło, że mu się to podoba. Upiłam kolejnego łyka naparu. Wszystko mnie teraz tak przytłacza, że boję się, że dzisiaj nie zasnę. Albo jak zasnę, to obudzę się i stwierdzę, że to wszystko to tylko popierdolony sen z mojej wyobraźni. Oboje w ciszy popijaliśmy herbatę.

     Weszłam do mojego pokoju. Duży i przestronny, z widokiem na las. Łóżko nie było zbyt duże. Przeważnie nie mam gości, którzy u mnie nocują, więc po co mi większe mieszkanie? A tym bardziej większe wyro. Podeszłam do szafy, która stała niedaleko wyjścia. Otworzyłam ją, po czym przełożyłam z kilku pólek swoje ubrania. Z biurka sprzątnęłam wszystkie zwoje i inne przyrządy służące do walki. Wszystko upchnęłam po półkach w meblu.

     - Rozgość się. Tymczasowo to też i twoje mieszkanie. - Odezwałam się, podchodząc do komody, na której leżała za duża szara bluza i spodenki koloru czarnego. - A ja zaraz przyjdę. - Mówiąc to, złapałam jeszcze za dość spory ręcznik, po czym wyszłam z pomieszczenia, kierując się do łazienki.

     Biorąc prysznic, otrzeźwiłam nieco swój umysł, zastanawiając się, czy na pewno dobrze zrobiłam, że nie przycisnęłam Naruto, żeby chociaż ktoś inny przenocował Sasuke. Krople wody spływały po moim ciele, przypominając, że jest to wszystko prawdą. Coś jednak podpowiadało mi, że dobrze zrobiłam. Co prawda nadal kocham Sasuke... Ale nie mogę ponieść się temu uczuciu. Co to, to nie. Wyszłam z pod prysznica, okrywając się ręcznikiem i podchodząc do lustra. i przecierając je z mgiełki, jaka na nim osiadła.Westchnęłam po raz wtóry, przyglądając się swojemu odbiciu. Z moich włosów skapywały kropelki wody. Złapałam za bluzkę, która robiła mi za koszulę nocną, po czym ściągnęłam ręcznik, nakładając ją na wilgotne jeszcze ciało. Kilka sekund później to samo uczyniłam ze spodenkami. Wytarłam dokładnie włosy, co chwila rozczesując je ręką.

     Weszłam do swojego pokoju, rozglądając się spokojnie. Położyłam rzeczy na krześle. Odwróciłam się w stronę łóżka. Chwilę stałam w miejscu, zastanawiając się, czy wejść do niego, czy może wziąć koc i poduszkę, i pójść do salonu przenocować. Zrobiłam dwa kroki w przód, kierując się do mebla, gdzie leżał już Sasuke, odwrócony do mnie plecami. Nie zastanawiając się więcej, podeszłam do boku, odkryłam delikatnie kołdrę, po czym się ułożyłam również plecami. Po krótkim czasie zapadłam w głęboki sen.

     Rano, kiedy się obudziłam, poczułam, że nie leżę na poduszce, tylko na czymś twardszym. Na czymś, co mnie oplata również na poziomie brzucha. Przymroczona spojrzałam na to 'coś', które się okazało ramieniem Sasuke. To na nim spałam? Mój umysł natychmiast zaczął pracować na pełnych obrotach. Delikatnie podniosłam się na łokciu, zaskoczona spoglądając na oblicze karo-okiego, który nie spał, tylko się na mnie patrzył w zamyśleniu. To jeszcze bardziej mnie rozbiło.

     - Długo nie śpisz? - Zapytałam, nadal wychodząc powoli z szoku. Widziałam kilka razy takie jego zamyślenie.

     - Nie. - Krótka odpowiedź padła po kilku sekundach. Mruknęłam tylko ciche 'acha', po czym usiadłam. Ręka Uchihy od razu zniknęła, przez co poczułam nieprzyjemny dreszcz, który zignorowałam. Uniosłam kołdrę, wygramalając się z mebla. Ruszyłam do kuchni, chcąc przygotować coś na śniadanie dla naszej dwójki.

_______________________________________________

Em, tak, tak. Wiem, rozumiem, rozdział chujowy i do tego krótki. Oprócz tego nudny jak flaki z olejem. Ale tak niestety idzie fabuła. Nic na to nie poradzę. Dedyk dla Hattori. ^^

To chyba na tyle będzie. Informacje o notach pojawiać się będą z lewej strony.

Zwój 2

[Muzyka]

"Nigdy nie mów nigdy, bo może to obrócić się przeciwko Tobie."

 

Sakura

     Znalazłam go. Po dwóch długich dniach poszukiwań. Najpierw odnalazłam kryjówkę, a zaraz potem Sasuke. Teraz stoję naprzeciwko niego, z zaciśniętymi rękoma w pięści, gotowa do walki. Patrzymy na siebie jednocześnie zdziwionym, jak i nienawistnym wzrokiem. Mierzymy się, jakbyśmy oceniali kto jest silniejszy i kto ma większą przewagę. Marszczę brwi, uśmiechając się zadziornie. Wiatr zaszumiał, ocierając się o moje policzki i mierzwiąc mi we wszystkie kierunki włosy.

      - Po tylu latach, w końcu się spotykamy... Sakura. - No proszę, pamięta moje imię. Wyszczerzyłam się, patrząc na niego nieugięcie. Zeskoczył z półki skalnej, na której przesiadywał. Teraz stoi kilka metrów ode mnie. O nie, Uchiha, tym razem nie dam się nabrać na ten sam trick co tych parę lat temu. Co to to nie.

     - A ja widzę, że nie zapomniałeś mojego imienia. - Zadrwiłam, mrużąc oczy. Ściągnęłam plecak i rzuciłam go gdzieś za siebie. Zaraz potem poszła peleryna, która opadła bezwładnie na ziemię. Mój uśmiech nadal siedział na ustach. Przekrzywił głowę w bok, unosząc jednocześnie prawą brew ku górze.

     - Jonin? Od kiedy? - Zagrał moją taktyką. Odgarnęłam grzywkę na bok, by mi nie przeszkadzała. Nie przestając się uśmiechać, zrobiłam kilka kroków w jego kierunku. Zmrużył oczy, przyglądając się moim poczynaniom. Ja natomiast nic sobie z tego nie robiąc, postąpiłam kolejnych kilka kroków na przód.

     - Jonin ze specjalnością ANBU i medic ninja od trzech lat. - Odpowiedziałam, stając pół metra od niego.

    - Mówisz, od trzech lat? Śmieszna jesteś. - Roześmiał się. Za nim się uspokoił, miał moją katanę przyłożoną do szyi.

    - Twój błąd, Sasuke, że nie uważasz. - Mój uśmiech diametralnie zniknął. A zastąpiła go maska obojętności. Jego obie brwi uniosły się wysoko do góry. Nie ma co zdziwił się.

    - I co mi tym zrobisz? Połaskoczesz? - Zadrwił ze mnie. No tak zapomniałam, że Sasuke zmienia się powoli w psychopatę. Uśmiechnęłam się delikatnie, popychając lekko w bok katanę i przecinając mu ramię. Cienka stróżka krwi popłynęła mu po ręce. Jego psychiczny uśmiech znikł. No cóż, żeby mu pokazać co się umie, trzeba umieć grać twardą osobę.

    - Coś mówiłeś? - Zaszczyciłam go lodowatym spojrzeniem. Odsunął się ode mnie o parę metrów, natomiast ja schowałam szybko katanę. Nie lubię jej zbytnio używać. Chyba, że to konieczne.

    - A więc chcesz, żebym zabił Ciebie? - Nie przejął się tym, że uszkodziłam mu ramię, ani tym, że jest ranny. - A więc dobrze. Sprawdzimy ile potrafisz! - Mówiąc to wyciągnął swoją katanę, ruszając biegiem na mnie. Natomiast ja dalej stałam spokojnie, tylko go obserwując.

Sasuke

     W momencie, kiedy miałem ją przeciąć w pół, ona zniknęła, pozostawiając po sobie tylko płatki kwiatu wiśni. Zmrużyłem oczy, stając w miejscu, gdzie ona stała jeszcze parę sekund temu. Przez dłuższą chwilę nic się nie działo, jednak po kilku sekundach usłyszałem odgłos biegu. Kątem oka dostrzegłem ruch z prawej. Spojrzałem w tamtym kierunku, jednocześnie natychmiast osłaniając się kataną przed uderzeniem Sakury. Zacisnąłem zęby. Po tych kilku latach jednak jest coś warta. Odepchnąłem ją w tył, przecinając na pół. Klon.

    - Cholera. - Zakląłem siarczyście. Widać, była na to przygotowana. Wiedziała, że nie oprę się i stanę do walki. Nie zdążyłem stanąć po ataku, a już poczułem mrowienie w dolnej partii ciała. Spojrzałem w tamtym kierunku. Moje brwi uniosły się do góry w zdziwieniu. Kiedy i jak zdążyła to zrobić?! Linki, odprowadzające chakrę były umieszczone na moim brzuchu. Kiedy pierwsze zdziwienie minęło, zmarszczyłem brwi, obmyślając na szybko plan działania.

    - I co? Zdziwiony? - Z krzaków wyszła Sakura, trzymając w dłoni linki. Jej uśmiech mnie nieco irytował już. Tak samo jak upór i zaciętość. - To jak, posłuchasz mnie teraz, czy walczymy dalej? - Stanęła z tym pytaniem trzy metry ode mnie. Ukryłem twarz pod grzywką, po chwili się uśmiechając.

    - A cóż takiego chcesz mi przekazać? - Zapytałem, spoglądając na niego spod grzywki. Zmrużyła oczy, napinając mocniej węzeł, przez co poczułem mocniejszy przepływ jej chakry. Jej uśmiech ponownie zniknął z twarzy. A zastąpiła go obojętność.

     - Masz do wyboru, albo wrócić ze mną na rozmowę z Hokage po dobroci, albo zaciągnę Cię do Konohy siłą. - Heh. I to ma być to co chciała mi przekazać? Śmieszna jest. Patrzyłem na nią jak na idiotkę.

     - A trzeci wybór? - Zapytałem obojętnie, szykując powoli swój plan B. Przekrzywiła głowę w prawo. Nie zwolniła jednak uścisku żyłki.

     - Chyba śnisz, że masz jeszcze jakiś, Sasuke. - Zadrwiła, z wyraźną satysfakcją. - Coś mi się wydaje, że jedynym tu rozwiązaniem, było by pokonanie mnie i porwanie. Co raczej myślę, że Ci się nie uda. Bo do puki jesteś pod wpływem mojej chakry, nie możesz się ruszyć. Po za tym, Jutsu, które zastosowałam, nie pozwoli Ci się poruszyć bez mojej zgody. - Po raz wtórny na jej ustach zawitał uśmiech. Tym razem złowrogi i z nutką czegoś, czego nie umiem opisać. A więc to tak. Spojrzałem kątem oka w dół. Jej cień jest połączony z moim. Moje brwi uniosły się wysoko do góry. Od kiedy ona potrafi to co klan Yamanaka posiada od dawnych czasów?! Przecież to ich specjalność!

     - Skąd....? - Nie zdążyłem dokończyć pytania, a już mi przerwała śmiejąc się głośno.

     - W ANBU byłam pod dowództwem ojca Ino. To on mnie nauczył tego. Jestem jedyną, którą nauczył tego. - Wyszczerzyła się. Ten jej uśmiech powoli działa mi na nerwy.Mój plan przez to jutsu spalił na panewce. Nie mam zbytnio wyboru.

     - Zgoda, pójdę z Tobą po dobroci. Ale po rozmowie znikam z Konoha.

     - Nie ma sprawy. nie w mojej sprawie jest odpowiadanie na to. - Mówiąc to usunęła jutsu, natomiast żyłki zostawiła, uczepiając je do swojej ręki. Zmarszczyłem brwi. - Dla bezpieczeństwa, żebyś mi nie uciekł.. - Odpowiedziała, za nim zdążyłem zapytać. Przekręciłem oczami, wzdychając ciężko. Co za irytująca kobieta....

Sakura

     Kiedy przybyliśmy do Konohy, nie zdziwiłam się, kiedy przy bramie stał Naruto. Dzień wcześniej wysłałam mu powiadomienie, które mu przyniósł sokół. Stanęłam, a obok mnie Sasuke. Dziś, przed przybyciem ściągnęłam mu żyłki, żeby mógł się bardziej swobodnie poruszać. Jednak za każdym razem byłam w gotowości ponownie go złapać. Opatrzyłam mu ranę na ramieniu, którą sama mu zadałam.

      - No nareszcie jesteś, Sakura! - Uzumaki nie krył swojego zadowolenia tym, że wróciłam. Złapał mnie w pasie, podnosząc do góry i kilka razy okręcając w koło siebie.

      - Naruto, puść mnie! - Warknęłam w jego kierunku. Grzecznie odstawił mnie na ziemię, wiedząc, że jak tego nie zrobi to oberwie. I nawet immunitet Hokage go nie uratuje. Spojrzał przez moje ramię, uśmiechając się tak szeroko, że widać mu było wszystkie zęby.

       - Sasuke! Kopę lat, stary przyjacielu. - Wyminął mnie, ruszając w stronę czarnowłosego, który stał spokojnie, jedynie się przygląc jego poczynaniom. Westchnęłam cicho, składając ręce pod piersiami i czekając na bieg wydarzeń.

        - I ty jesteś Hokage? Konoha schodzi na psy. - Z zażenowaniem patrzył na blondyna, który zatrzymał się gdzieś z krok przed nim. Jego uśmiech zszedł z twarzy, a pozostała maska, którą Naruto wkłada na co dzień, będąc tak ważną osobistością. - Mniejsza. Co ode mnie chcesz? - Sasuke natychmiast zmienił temat.

        - Jesteś potrzebny w wiosce. Niedługo Madara zaatakuje i z naszych informacji wynika, że musimy jak najszybciej zebrać najsilniejsze oddziały, oraz shinobi, którzy wezmą udział w walce. A Ty jesteś potrzebny, żeby egzaminować przebieg egzaminu na jonina, który odbędzie się za trzy dni. Zgadzasz się? - Powiedział wszystko na jednym wdechu. Zapadła chwilowa cisza. Sasuke zmarszczył nienzacznie czoło, co oznaczało, że myśli.

         - Pod jednym warunkiem. - Odezwał się w końcu. Uśmiechnęłam się delikatnie, ledwie zauważalnie. Sasuke kontynuował. - Moja organizacja przeniesie się na ten czas do Konohy. Będzie jako wsparcie. - Zakańczając swój monolog, spojrzał na błękitnookiego z wyższością.

         - Zgoda. Ilu ich jest? - Naruto szybko zadał dodatkowe pytanie.

        - Trójka. - Szybka odpowiedź Uchihy. Uzumakipodrapał się w policzek, myśląc.

        - A tam niech stracę. Twoi podwładni dostaną oddzielne mieszkanie, a ponieważ nie ma tymczasowo więcej niż jedno, trzy osobowe, to będziesz musiał zamieszkać u Sakury. - Szeroko otworzyłam oczy na to co powiedział Naruto. Szybko podeszłam do niego. No nie. Teraz to moja druga natura się pojawiła.

       - Naruto~....! - Warknęłam głośno, stając tuż za nim. Ze strachem spojrzał na mnie.

       - Ale... Sakura-chaan! - Zaczął wymachiwać rękoma na boki. Jednaj na mnie to nie działało. Złapałam go za poły koszuli targając nim na lewo i prawo, w przód i tył. Wkurwiłam się, nie powiem i to dosyć mocno.

       - Nie ma żadnego 'ale', Naruto! Albo załatwisz Sasuke oddzielne mieszkanie, albo Ty nie dożyjesz do porodu Hinaty! - Warknęłam, ciskając pioruny spod mocno przymrożonych oczu. - Masz coś na swoją obronę, czy mogę cię już walnąć? - Zapytałam sarkastycznie.

       - Chciałbym mu załatwić oddzielne mieszkanie, jednak.... - Zaciął się, patrząc na mnie ze strachem. - Jednak w tej chwili nie ma tymczasowo żadnego pojedynczego. - Wymamrotał ostatnie słowa tak cicho, że ledwo je słyszałam. Zmarszczyłam brwi, puszczając go. Wciągnęłam powietrze przez zęby szybko, żeby się uspokoić.

        - Dobra, niech Ci będzie. - Mruknęłam zjadliwie. Spojrzałam na czarnowłosego, który się nam przyglądał z lekkim politowaniem. - W takim razie, chodź. - Uchiha na te słowa, nic nie mówiąc, skinął mi tylko głową. Ruszyliśmy do mojego domu. - Widzimy się jutro, Naruto! - Krzyknęłam jeszcze na odchodne.

________________________________________

Emm... Notka przed czasem. Jakoś tak mnie naszło, żeby to napisać. Mam nadzieję, że się podoba. Będę się starała pisać co raz dłuższe. Choć ten i tak jest troszku przydługi o.O

Dedykacja jak zawsze dla Hattori <3

Coś jeszcze..? Hm.. Ano przecież! Szykuje się partówka przedświąteczna ^^  Już ma z 4 strony w wordzie XD I może uda mi się tak dojechać z nią do 7- 8. xD

To wszystko. See You~!

Zwój 1

[Muzyka]

 - Sauke, nie odchodź! Błagam... - Zrobiłam krok na przód. Łzy leciały mi ciurkiem. Nie przejmiowałam się tym. Zrobiłam kolejny krok. - Jeśli odejdziesz, będę krzyczała tak głośno, jak się tylko da. Obudzę nawet całą wioskę, jeśli zajdzie taka potrzeba!. - Krzyczałam na chłopaka, stojącego prze de mną. - Pamiętasz, nasze pierwsze spotkanie? Pamiętasz co wtedy powiedziałeś? - Grałam na ostatku swoich nerwów. Jeśli to zrobi.. Jeżeli odejdzie, to ja sobie tego nigdy nie wybaczę. Zamknęłam oczy, robiąc kolejny krok. I to właśnie wtedy usłyszałam pierwszą część tych bolesnych słów.

 - To nie tak jak myślisz, Sakura. Ja po prostu muszę odejść. To nie miejsce dla mnie. Konoha to już nie mój dom. - Odpowiedział. Spojrzałam na niego zszokowana. Co raz bardziej traciłam nadzieję. Nie tego chciałam. Nie. To nie może się tak skończyć. Nie może. Pokręciłam głową na boki.

 - Ale ja Cię kocham Sasuke! KOCHAM! Jeszcze tego nie rozumiesz?! - Wywrzeszczałam w efekcie rozpaczy i rozpadu całkowitego mojego serca. Drgnął. Spojrzał na mnie przez ramię. Chwilę mierzyliśmy się wzrokiem.

 - A ja nadal twierdzę, że jesteś irytująca. -  Kiedy to usłyszałam, moje serce całkiem się rozerwało. Głęboka rana, z której zaczęła się sączyć szkarłatna krew. To nie tak miało być. Nie...

 - Ale ja... Ja zawsze będę Cię kochała. Choćby nie wiem co.! - Kiedy wypowiedziałam te słowa, poczułam na moim policzku wiatr. Otworzyłam szeroko oczy słysząc słowa Sasuke.

 - Sakura.... Dziękuję. - Uderzenie

 - Sasuke...  - I zapadła ciemność. Straciłam przytomność.

Moje wspomnienie przerwał Naruto, który mamrotał coś pod nosem, podpisując kolejne dokumenty. Uśmiechnęłam się delikatnie. Wszystko było tak dziwne. Minęło siedem lat od kiedy Sasuke odszedł.

 - To kiedy mam ruszać? - Spytałam. Kolejna misja rangi A. Mam odnaleźć dotychczasową kryjówkę Taki. Po czterech latach, od kiedy widziałam Sasuke ostatni raz, mam znaleźć jego miejsce zamieszkania. Heh. Paradoks ciągnie za sobą paradoks.

 - Jeszcze dziś. Masz wziąć wszystko co potrzebne. Czekam na Ciebie pod południową bramą za trzy godziny.  - Skinęłam głową, rozumiejąc wszystko co mi powiedział. Odwróciłam się, po czym wyszłam z pomieszczenia Hokage, a zaraz potem z budynku. Szybkim krokiem przeszłam przez główną dzielnicę Konohy, kierując swe kroki do małego domku, gdzie aktualnie mieszkałam. Kiedy znalazłam się przed zamierzonym budynkiem, wyciągnęłam klucze, otworzyłam drzwi i weszłam do środka. Trzy godziny to nie wiele.

  Weszłam na piętro, kierując się do swojej sypialni. Złapałam po drodze swój plecak. Zapakowałam do niego potrzebne mi medykamenty, broń dodatkową, zwoje oraz prowiant i ubranie do przebrania. Z biurka zabrałam kabury z podstawową bronią oraz pieniądze. Szybko się przebrałam w strój Jounina. Kilka zwoi włożyłam w kieszonki na kamizelce. Zaczepiłam jedną kaburę na biodrze, a drugą na swojej lewej nodze. Do drugiego biodra przyczepiłam swoją katanę. Podeszłam jeszcze do łóżka. Uklękłam, wyciągając spod niego śpiwór i uczepiając go na plecaku.

  Spojrzałam na zegarek. Idealnie. Zostało mi jeszcze kilkanaście minut na dojście do bramy. Zeszłam na dół z plecakiem. Włożyłam na nogi wysokie buty, cholewą sięgające mi prawie do kolan. Złapałam jeszcze za pelerynę z kapturem i wyszłam, zamykając drzwi wejściowe na klucz. Ruszyłam w stronę południowego wyjścia z wioski.

 Z tego co się dowiedziałam, to na początek miałam sprawdzić starą miejscówkę Orochimaru. Potem kryjówkę Akatsuki. Dwa miejsca tak daleko od siebie oddalone. Jedna niedaleko wioski mgły, a druga w pobliżu wioski piasku. Ech.. Ta misja nie jest na tydzień. Ta misja jest na co najmniej miesiąc!

  Skacząc po drzewach rozglądałam się, czy nikt mnie nie śledzi. Sprawdzałam, czy czyjaś chakra nie czai się w pobliżu. Jak na razie nic takiego mnie nie zaalarmowało. Na całe moje szczęście.

  W drodze byłam już z dobrych kilka godzin i zaczynało się powoli ściemniać. Jednak ja chciałam dobiec do najbliższej wioski, gdzie mogłabym pójść normalnie spać w łóżku. Gdzie nie będę musiała rozpalać ogniska, które niepotrzebnie by przyciągnęło kogoś, albo coś.

  Minęły może jeszcze z dwie godziny, kiedy zauważyłam po między drzewami zarysy małej wioski. Uśmiechnęłam się sama do siebie. Nareszcie. Zeskoczyłam z drzewa, ponawiając swój bieg. Nie minęło piętnaście minut, a byłam na miejscu. Ze spokojem weszłam na główną ulicę. Mój wzrok prześlizgiwał się z budynku na budynek, w poszukiwaniu hotelu, bądź czegoś w ten deseń. W końcu moje poszukiwania odniosły skutek. Znalazłam mały hotelik, do którego natychmiast weszłam.

 - Dobry wieczór. - Młoda recepcjonistka na moje słowa spojrzała się miło, słysząc mój głos. Podeszłam do lobby. - Chciałabym wynająć pokój dla jednej osoby na jedną noc. - Wyprzedziłam jej pytanie. Skinęła głową, odwracając się za siebie i ściągając z półki kluczyk. Podała mi jeszcze zeszyt, do którego musiałam się wpisać. Podziękowałam jej, po czym ruszyłam na wskazane mi wcześniej piętro.

_____________________________________________

Pierwsza notka na tym blogu. Dlaczego od początku? A bo jakoś tak wyszło ^^" Nie miałam siły bawić się w przenoszenie moich badziewnych poprzednich notek. Wolę zacząć od początku, w lepszym wykonaniu i z lepszą werwą. Mam nadzieję, że nota się podoba. Co prawda to malutki zalążek tego początku. Mam już zarys fabuły, ale jak to u mnie bywa, wszystko może się zmienić xD

Notę dedykuję Hattori, która jak widzę jako jedna z nielicznych chyba we mnie wierzy ^.^

To tyle na dziś.

See You! :3